|
|
De eeuwenlange strijd
|
De samenvoeging van Kerk en Staat Toen Keizer Constantijn de troon had beklommen veranderde (zo voor het menselijk oog!) de gang van zaken. Het scheen, dat de duivelse bemoeienissen veranderd waren; van gevaarlijke stormen tot zelfs gevaarlijke rust, van zware vervolging tot gewillige(?) onderwerping. De Keizer zelf, ziende op al de sociale en politieke zegeningen, die voortkwamen uit de Christelijke godsdienst, omhelsde haar en schaarde zich zodoende aan de zijde van de Gemeente. Voor zover als de geschiedenis zich uitspreekt, heeft deze mens geen Goddelijke verandering in zijn eigen ziel ervaren! Zijn, in de geschiedenis zo bekend geworden "Dekreet van Verdraagzaamheid" moet dan ook worden beschouwd als iets, dat in het leven werd geroepen vanwege de zichtbare zegeningen van het Christendom. En dit keizerlijke dekreet hield de erkenning in van de staat ten aanzien van het Christelijk Geloof en zijn belijdenis, als enig geldend voor het keizerrijk. Hierop komt een en ander op de keper beschouwd neer. Een heidens verleden Een andere verklaring is er nodig om een ieder te doen begrijpen, dat het Christen worden in dit licht en op zulk een wijze een zeer begeerlijke zaak was; en het resultaat bleef dan ook niet uit. Een zeer grote schare van personen met een uitgesproken "heidens verleden" werd plotseling "bekeerd" en voegde zich zonder meer bij de Gemeente van waarachtige kinderen God's. Dit gebeuren moet dan ook in de ontwikkelingsgang van de geschiedenis worden beschouwd als de eerste stap op de weg van samenvoeging van kerk en staat en dergelijke handelingen hebben er toe geleid, dat het lidmaatschap van de kerk in een twijfelachtig licht kwam te staan.Het leed dan ook geen twijfel, dat de overgrote meerderheid van degenen, die op een dergelijke wijze tot de Gemeente toetraden, in hart en ziel nog steeds heidens was, en zij was ook niet bereid om heidense gewoonten af te leggen, heidense ceremoniën te verzaken, enz. Maar wat gebeurde er dan wel? Niets minder dan het volgende: heidense gewoonten en inzettingen werden eenvoudig "gechristianiseerd", dat wil zeggen, dat er een "vernisje Christendom" overheen werd gelegd! Heidense activiteiten werden ingevoerd en geconsecreerd als zogenaamde '"Christelijke feesten" of "heilige"tijden, gelegenheden en dagen! In het kort: een in wezen nog heidense natie werd zodoende geproclameerd als zijnde een Christelijk koninkrijk. Ontegenzeglijk was dit een "meesterzet" van satan tegen de ware Gemeente. Met dit alles week zeer spoedig alle geestelijke visie, alle geestelijke kracht en de zo hoog gehouden "Christelijke Standaard" voor leven en gedrag weken langzaam maar zeker. Deze zogenaamde historische overwinning van het Christendom, werd en was haar geestelijke nederlaag!! Satan beschouwde dit alles met een grote mate van voldoening; begrijpelijk voor hem was het een triomf! Het briesen van de leeuw had plaats gemaakt voor het zoet gefluit van de vogelaar!! Niet langer meer kende de Gemeente de drang, de vurige ijver voor Evangelisatie, welk oorspronkelijk haar heilig doel en streven was. |