Gij zult niet echtbreken
Scheiding en overspel.

"Er is ook gezegd:  Zo wie zijn vrouw verlaten zal,
die geve haar een scheidbrief.
Maar Ik zeg u, dat zo wie zijn vrouw verlaten zal, anders dan
uit oorzaak van hoererij, die maakt, dat zij overspel doet;
en zo wie de verlatene zal trouwen, die doet overspel".
 

Zó wordt het ons door Jezus aangezegd. Hoe "puriteins" klinkt dit alles... geen commentaar meer mogelijk... argumentatie uitgesloten! Eerst geen vrouw "aankijken om haar te begeren", nu... geen echtscheiding... Geweldig!! Maar, waar het hier om gaat is warmer,  liefedevoller. Ons wordt hier geleerd, om het "trouw-verbond" volstrekt serieus te nemen. Zelfs zó serieus, dat niets of niemand daar tussen mag,  noch kan komen. En,... dat kan ook wel, wanneer wij, mensen, maar geen "schuins-marcheerders" zijn.

Niet echtbreken
Niet-echtbreken wil zeggen: de levens-gemeenschap van beiden, man en vrouw, zó serieus nemen, dat daar niets meer tussen kan komen... niet een ander, maar ook niet wat zo op het oog zo heel onschuldig lijkt: ons werk, onze goede baan, onze carriere, ze hobbies, of onze kinderen...

Is dit niet te ver gezocht? Helemaal niet. De doodgewone menselijke levens-opvatting; redelijk en begrijpelijk. En wat iel dan dat andere... Echtbreken? De nvolkomenheid, de totaliteit van het huwelijk niet aanvaarden, niet willen,... niet alles elkaar geven, altijd nog iets voor onszelf (willen) houden en niet in-brengen, ... in ons dagelijks verkeer gewoon aan elkaar voorbij leven.

Uit het door Jezus gesproken woord blijkt vanzelf, dat Jezus geen goed woord over heeft voor een "huwelijks-praktijk", waarbij de vrouw gezien wordt als een bezit "ten profijte van de man". Waarbij dus, als wij alles in dit raam bezien, de man allerlei redenen zal kunnen vinden, om haar weg te zenden, omdat... zij niet voldoet! Niet alleen als zij geen kinderen kan krijgen (iets wat toch zeker altijd "samen" moet worden gedragen!), maar ook, als zij het huishouden niet doet zeals haar man dat wil. Wat denken wij dan wel!?

De vrouw is het hart in het huweijksverbond
Iedere vrouw is ten opzichte van de huwelijksgemeenschap niet als-een-der ledematen te beschouwen, die door de man (als hij dat wil) zo maar kan worden afgekapt, zoals bijvoorbeeld een tak van een boom! Iedere vrouw, te meer de Christenvrouw, is in het huwelijks-verbond "het hart" ervan!!

Alleen daar, waar het huwelijk nog gegn andere  betekenis had of heeft, dan die, dat de vrouw de man tot zijn recherhand is in het werk van en in zijn huis, of hem slechts dient tot een voor geld koopbaar weelde voorwerp, of tot een slavin die zijn kinderen heeft te verzorgen, kan en kon de wetgever bepalen, dat een "zogenaamd huwelijk", door het geven van een "vergoeding" en met een deugdelijk "scheidingsbewijs" ook weer kon en kan worden ontbonden. Omdat zo'n huwelijk (?) te beschouwen was en is, als louter een "handelsovereenkomst" tussen partijen  en niets meer!

 Ook dáár, waar hardheid en liefdeloosheid van de man, als de sterkste partner, regeert, inplaats van zoals het moet zijn: trouwe en altijd weer zoekende liefde, die twee tot een verenigt, is in Gods ogen geen sprake van een "Christelijk huwelijk"! Het staat er zo eenvoudig en zo duidelijk: "hij, die zich een vrouw genomen heeft (die dus zijn keus heeft bepaald), zal vrij zijn zijn vrouw te VERHEUGEN" (Deutr.24:5b). Geweldig nietwaar!

Alleen moeten wij in dit verband dat "een jaar lang..." niet verkeerd verstaan. Dit heeft niet te maken met een "begrensd" vergeven , maar met de diensttijd van de man. Dat vergeven  dient niet op te houden, want de Prediker zegts "Geniet  het leven met de vrouw, die gij liefhebt .." (9:9).

Het Christelijk huwelijk (het ware) onderstelt toch een vereniging, een verbintenis voor eeuwig, waarvan de wezenlijke band in de onzichtbare wereld van ons ziels- en geestes-leven wordt afgesloten! En wat God tezamen gebonden heeft, dat mag door de mens niet gescheiden worden! Wat zien wij  in de praktijk   van het leven heden ten dage?

Ofschoon de tijden voorbij zijn, dat een man zijn vrouw als een dienstmaagd, een baboe, of voorwerp van'koophandel of  persoonlijk genot uit zijn huis verstoten kan en kon, toch bestaat het van zich afstoten in harde liefdeloosheid of begeerte naar verandering van spijs (kost) nog steeds! Een goed verstaander heeft geen woord meer nodig om te begrijpen, wat wij bedoelen.
 
Het ware huwelijk  (waar het Evangelie van spreekt), is noch een maatschappelijkke verbintenis, noch een aaneenhechting (het tot een vlees zijn, wel te verstaan!) door lichamelijke hartstocht of gewone vrije liefde, vriendschap van onze moderne tijd; maar wel een-"boven-natuurlijk gebeuren", waarbij, op het moment waarop dit "een-zijn" zich voltrekt, twee zielen zich, met en door de Heilige Geest, tot een eenheid, als in een  nieuw lichaam verenigen!

En evenzeer als een "vleselijk lichaam" (lijfelijk elkander toebehorend), waarin een der helften als verlamd, maar daarom nog niet verstorven is, maar het leven daarin blijft wonen, zo zullen ook de man, die de ene helft en de vrouw, die de wederhelft daarvan vormen, niet eerder van elkaar gescheiden kunnen worden, dan door de dood!

Abraham en Sara
De ongerechtigheid van de mens zoekt altijd zelfrechtvaardiging. En diep in het mensenhart kunnen daarom verderfelijke gedachten opkomen, waardoor het huwelijk geruineetd wordt (Mark.7:21). In de Bijbel vinden wij hiervan voorbeelden genoeg... Uit "angst" (nooit uit God!) voor Farao van Egypte, verlochende Abraham zijn "van gedaante zo schone en geliefde" Sara.

Jacob en Rachel
Jakob wilde per sé geen afstand doen van zijn geliefde  en nam Lea op de koop toe. De Nazireër en krachtpatser Simson, verraadde het geheim van zijn kracht in het bed van een Delila. David beschikte gewoon maar over Uria's vrouw, en Amnon verkrachtte zijn half-zuster, pleegde bloedschennis, waarna hij haar als een hond wegjoeg... Schandelijk, maar waar.

De vraag is gerechtvaardigd: hoe kan een mens zo worden?" Het antwoord is eenvoudig, doch verschillend, omdat er twee standpunten zijn. Namelijk, een werelds en een Christelijk   standpunt. De wereldling zegt: "in ieder mens schuilt een beest", zodat e.e.a. in verband wordt gebracht met onze (schijnbaar!?) dierlijke afkomst. Wat zegt nu de Christen?

Zijn inzicht is alsvolgt: Ons zijn in deze wereld belijden wij als "schepping", want het is God, Die ons in het aanzijn heeft geroepen - tot leven heeft willen brengen. Aan Hem alleen danken wij ons "mens-zijn", om "beelddragers" te zijn van Hem, DiE ons daartoe heeft geschapen (Gen.1:26)...

Het geheim van ons leven op aarde, ligt aldus in onze relatie tot God, en gods-kinderen geworden zijnde, inde relatie van mens tot mens, die "mede-mens", naaste is. En deze betrekking van mens tot mens vindt zijn meest intieme, doepste beleving in de huwelijksgemeenschap van man en vrouw. Deze twee die (zo luidt het gebod) EEN beHoren te zijn in hun gemeenschasleven

 Want toen God de mens geschapen had en hem de vrouw gaf als "levens-partner", omdat God oordeelde, dat "het niet goed was voor de man om alleen te zijn", was dat mensenpaar goed voor de taak die wachtte; in Gods ogen goed voor het huwelijk en de huwelijsgemeenschap.  Lezen wij de Bijbel vanaf Gods standpunt, zo zullen wij hiervan overtuigd zijn . Amen.

De "zondigheid" van de mens dateert vanaf de dag, vanaf het ogenblik, dat hij bewust weigerde Gods "mede-arbeider" te zijn, om Hem  te gehoorzamen. Toen verviel hij ten prooi aan Satan, en werd de mens en werker en slachtoffer van ongerechtigheid.! Zo ontstonden beide disharmonie en onmacht. Maar Jezus is ons gegeven geworden door de barmhartige God en Vader, opdat Hij "de werken des duivels verbreken zou". Wat Hij ook heeft gedaan, want Hij heeft volkomen getriomfeerd door Zijn kruisdood op Golgotha. Halleluja!! Amen. En IN Hem en Door  Hem en MET Hem wordt ALLES NIEUW!! Glorie voor Jezus!!!

De schuldige goedwilligheid
Tch moeten wij altijd voor ogen houden, dat (hoeveel vreugde ons in het huwelijk ook wordt geschonken) wij, ook alss gehuwden arme zondaren zijn, gered door genade. Wat wil dit bedoelen? Dat wij in het huwelijk elkander kunnen teleurstellen, elkaar kunnen bezeren door onze egocentrische ihstelling, door ons ongeduld in diverse zaken, door ook lichamelijk, onvermogen, om de ander volmaakt lief te hebben, waardoor wij "elkaar de schuldige goedwilligheid niet kunnen betalen" (I Cor.7:3).

Daarom worden wij telkens weer er aan herinnerd met deze woorden: "Gij vrouwen, weest aan uw eigen mannen onderdanig gelijk aan de Here;... Gij mannen, hebt uw eigen vrouwen lief, gelijk ook Christus de Gemeente,..." (Ef.5:22-28)

Weest dan navolgers van Hem, van Jezus, Die geen vverwijten doet, maar veelvuldig vergeeft; Die telkens "een nieuw begin" met ons maakt. En laat hardigheid des harten niet gevonden worden, want die is uit de boze. Volharden wij in deze ongedorloofde hardigheid, doordat wij willen blijven leven in een, wat wij mogen noemen, gebroken wereld, zo kunnen er in het huwelijk situaties ontstaan, welke dodelijk kunnen zijn.

Dduurzame totale ontwrichting
Als "kenmerk" van zo'n dodelijke situatie noemt de wereld: "duurzame totale ontwrichting". En volgens diezelfde wereld, is dan de opvatting, dat voortzetting van het huwelijk onmogelijk is geworden en echtscheiding onvermijdbaar!  Voor een Christen is zoies niet alleen zeer pijnlijkk, maar onk een beschamende situatie; want, toen er werd getrouvd, werd alleen GOD toegelaten als DE ENIGE begeerde DERDE in het gesloten huwelijks-verbond!

Sindsdien moest en moet met Hem rekening worden gehouden. Dat wil zeggen, dat (wanneer "ontwrichting" de totale innerlijke vernieling of ontbinding van het huwelijk bedoelt aan te duiden,... alles uit zijn verband is gerukt,... het huis een ruine  is geworden, waarin niet meer geleefd kan worden, doordat de gehuwden van elkaar vervreemd zijn!), toch altijd gevraagd moet worden: "Wat heeft God in deze kwestie ons te zeggen?".

Met andere woorden: "Wat zegt de Bijbel?" Het Bijbel-gedeelte dat wij alsdan hebben te raadplegen is I Cor.7. Zowel Voor de man als voor de vrouw staan hierin duidelijk de hoofdzaken vermeld.

 Deze twee zijn: "het betalen van schulden  "het betrachten, handhaven van de vrede".
    
Beide zijn Gods wil inzake het Christelijk huwelijk en huwelijksgemeenschapsleven. . Hier ligt de onderstelling ten grondslag, dat God aan degenen, die op Hem vertrouwen, altijd kracht zal schenken, om echtscheiding te voorkomen, en diepe ernst te maken met de "heiliging van hun huwelijksleven". Jezus hield en houdt allen dit voor:

"VAN DE BEGINNE IS
HET ALZO NIET GEWEEST"
(Matt.19:8b). Amen.